Ik ben Stijn Linthorst. Ik ben 21 jaar en sta bij BIRD bekend als medewerker, maar op het moment dat mijn moeder binnenkomt ben ik de zoon van. Daarnaast woon en studeer ik in Delft en werk ik inmiddels alweer vijf jaar bij BIRD.

Ik startte eerst achter de schermen, want ik was niet echt een sociaal persoon in die tijd. Ik zei van “mam, ik hoef niet in het restaurant te werken, ik vind het helemaal niks als mensen zich tegen mij gaan uitspreken”. Op een moment ben ik langzaam in de club gaan werken. Toen was ik hier vooral in de weekenden. Vervolgens ben ik doorgestroomd naar de Garden en werd ik er vaste medewerker. Uiteindelijk kwam corona en gingen de Garden en de club dicht. Toen besloot ik om in het restaurant te werken en is de cirkel toch helemaal rond.

Naast mijn job bij BIRD studeer ik industrieel ontwerp. Ik zit nu in mijn derde jaar, dus ik ben over een half jaartje klaar met mijn bachelor als alles goed gaat.

Voor mij is BIRD een feestplek. Ik kom er met goed humeur aan en ga er altijd met goed humeur weg. Ik heb er altijd zin in en zie het eigenlijk niet echt meer als werk. Ik kom er tenslotte ook gewoon om mijn vrije tijd te spenderen. Daarnaast is BIRD natuurlijk een kind van mijn moeder dus daar moet ik de liefde even delen. BIRD geeft voor mij echt het gevoel van een familie.

Dat zijn altijd wel mijn verjaardagen geweest denk ik. Omdat je moeder een zaak heeft kan je er al snel wat doen. Toen ik twaalf jaar oud werd had ik al een feestje in BIRD. Toen kwam Jurgen (th'Acquisition) draaien. Dat was één van de beste herinneringen. Mijn oma droeg een glittercolbert terwijl er allemaal twaalfjarigen om haar heen aan het dansen waren. Mijn moeder moet er ook altijd om lachen als ze de herinnering terugziet op Facebook. Toen ik zestien werd had ze Gers Pardoel geregeld om op te komen treden.  

Ik kreeg vandaag nog een herinnering van een Yardbird-editie waar ik twee jaar geleden met mijn vriendin was. Het is bij Yardbird altijd zo tof. Of je nou voor of achter de bar staat; het dak gaat er altijd af. De beste herinnering die ik met collega’s heb is denk ik wel BoogieBall. Dat was de laatste editie die doorging. Daar was ik echt het hele weekend vanaf twaalf uur in de middag aanwezig om op te bouwen, daarna om acht uur ‘s ochtends de volgende dag weer naar huis om er vervolgens een powernap te nemen en weer om twaalf uur aanwezig te zijn. Het was denk ik het snelste maar ook langzaamste weekend dat ik ooit heb gehad. Het ging zo voorbij, maar ik was een soort zombie die aan het rondwandelen was. Echt bizar.