Ik ben Michelle, programmeur voor North Sea Jazz, boeker voor MOJO en sinds maart 2021 een bestuurslid binnen de stichting Live@BIRD. Ik ken BIRD van de tijd dat ik in de adviescommissie voor projectsubsidies. Omdat ik toen al programmeur was van North Sea Jazz zat ik in de commissie om te adviseren over jazz gerelateerde onderwerpen. Ik herkende meteen de ambitieuze plannen, sterke namen qua artiesten, waardoor je direct wist dat er mensen met verstand van zaken achter zaten.

Ik kom voor mijn werk veel in clubs, podia en concertzalen in Nederland en BIRD is een van mijn favoriete zalen. Wat ik heel leuk vind aan BIRD is dat, waar veel zalen in Nederland juist georiënteerd zijn op concertante jazz, BIRD echt een club is. BIRD heeft nog steeds een underground feel to it, zoals Jazz Café London of Village Underground. Daarnaast is het ook gericht op jonge mensen, het contact tussen artiest en publiek is lekker direct. BIRD toont lef en zit vooraan wanneer er nieuwe artiesten opduiken. In Nederland weet ik niet waar je die combinatie nog meer vindt. Ten slotte is BIRD een afspiegeling van de stad Rotterdam en zit BIRD op een specifiek deel van de markt. Verder vind ik het heel leuk dat er een club is die zich richt op de jazz-markt maar ook nog breder dan ik normaal gesproken tref. De laatste jaren zie je ook dat jazz weer aankomt bij jongeren met de opkomst van London jazz, artiesten als Kamasi Washington en dat er weer een soort coolness omheen hangt. Dat krijgt in BIRD een plek. Naast dat is de locatie ook heel mooi, zo onder de Hofbogen. Dat het niet alleen een club en podium is, maar ook een restaurant en een Garden heeft maakt het een veelzijdige plek.

Jeetje, er zijn zoveel avonden die iets speciaals hebben! Ik moet zeggen, de eerste keer dat Kamasi Washington in BIRD stond was heel tof. Ook omdat het publiek er meteen was, wanneer er iets nieuws is weet het publiek BIRD altijd meteen te vinden. Je zag toen ook de connectie met het publiek, omdat artiest en publiek hier zo dicht bij elkaar staan. Erg mooi. Verder stond hier ook een keer, iemand die ik een legend vind, Meshell Ndegeocello. Dan staat het publiek bij wijze van spreken helemaal tot het eind van de straat.